"Legynda o' Emanuelu kej som Murcki"

/Siongarnio - Siągarnia - osada koło Murcek/

Boło to cołkiym downo, tak downo, iże terozki ani nojstarsze Hanysy tego niy spamiyntajôm. Jedyn Emanuel, co robioł u ksiyncio ze Pszczyny, jechoł do swoji familýje, co miyszkała we Bytômiu.

 Długo medykowoł, kéro drôga bydzie nojlepszo, antlich o'broł ta, co szła bez Siôngarnio. Boła to blank mało o'sada pode wiyrchym dości wielgij gôry, kérôm ludzie o'wdy mianowali eli `Osieko', eli `Biołobrzesko Gôra'. 

Pomiyszkiwali tam siôngorze, kérzy ciupali strômy na holckôula do kuźni we Jaroszowicach pode Tychami. Prawie ni mieli nic do roboty, bo skuli wojny trzýdziestoletnij, jaroszowicko kuźnia była zawarto. Cniło sie im fest, ýno sie wadziyli, a ci bar'zij o'brotni wybierali sie fôrt, kaj boła robota. 

Emanuel nasuchoł sie jeich starości i pedzioł: `Fertich! Doś môm tyj utropy! Znojda wôm robota, ale mocie potym wiela robić, coby wôm na chlyb stykło'! Szukoł Emanuel roboty trzý dni i trzý noce, ale niy poradził nic o'bmedykować. 

A prawie jak sie drzewôm użoloł, przýszoł do ô'nego Skarbnik i poradziył mu, co trza zrobić. `Idź do lasa, ýno sie niy o'glôndej, kej niy zoboczysz starego buka z modrymi listkami, porzykej do Matki Boski Piekarskij i kop o'patôm głymboko'. 

Jak mu Skarbnik poradziył, tak zrobiył. Pożyczył o'd Siôngarniokôw łopata, poszoł w las i zaczoł szukać. Dopiyro we wieczôr znod to jedne zaczarowane bez Skarbnika drzewo z modrymi jak kapusta listkami. Uklynknôł, przeżegnoł sie i rzykoł do Matki Boskij: `Maryjko, miołech cie o' coś prosić, ýno tyn Skarbnik niy pedzioł mi o' co. Tôż prosza Cie ýno o' zdrowie do mie, do moji familýje i do wszyjskich co miyszkajôm na Siôngarni'. 

Potym zaczôn kopać głymboko i znod wôngle. Przôdzi nigdy niy widzioł wônglo, ale Pônbôczek i Matka Bosko Piekarsko o'pedzieli mu, co sie do z tym zrobić. Polecioł potym gibko na Siôngarnio i tak pado miyszkańcôm: `Znod żech Wôm robota! Pobudujecie gruba i bydziecie wôngél fedrować! Tam pod lasym we kotlisku sôm nojprowdziwsze złoża wônglo, i to płytko pod ziymiôm'! 

Uradowali sie Siôngarnioki, i poszli wszyjscy tyn wônél o'boczyć. Jednakôż jeich plany pokrojcowoł zły duch - Scherlej, kéry nic niy robiył ýno jeich plany ô'naczył. Przefarbił listki buka ze modrego na czorny tak, coby żodyn niy znod tego miyjsca, kaj boł wôngél. Po trzech godzinach szukanio Emanuel żadnie zaklon: `Pierônie, kaj to jes'!? Dyć tedy Scharlej ýno rynce zaciyroł ze uciechy. Emanuel z ferajnôm nigdy by niy znodli tego miyjsca, kej by niy bajtle o'd Szczyglikowyj, kéro miyszkała na Siôngarni.

A boło tymu tak. Prawie jak wszyjscy zestarani wrocali sie do dôm, Szczyglikowo o'dkryła, że ni mo przý sia bajtli i zaczła ich wołać: `Alojz, Herbert, kaj żeście wy gizdy sôm, dyć beboki wos chycôm'! Bajtle hneda przýleciały ale cołké umurckane. `O'd czego żeście som takie wyłonacone na czorno?' pytała sie Szczyglikowo. `Tam hań, také czorne kamolki boły'! I tedy wszyjscy pedzieli do bajtlôw - `Zawiydźcie nos tam'! Bajtle pokozały miyjsce, kaj boł wôngél i wyrychtowali tam piyrwszo gruba. Potym Emanuel dali robioł u ksiyncia, ale na stare lata przýjechoł na Siongarnioi już tam o'stoł. Kole Siongarnie chned pobudowali nowo kolônio a mianowała sie ô'na `Emanuels Seegen' a potym `Emanuelssegen', czyli `Błogosławiyństwo Emanuela'.

W 1922 roku, kej Ślônsk przýnoleżoł już do Poloków, zmiynili ô'ni wtedy nazwa gruby na `Emanuel' a kolônii na `Murcki'. Miano to boło ponoć o'd gôrnikôw, co kej wylajzywali z gruby na wierch to byli fest umurckane, ale jo myśla, że wziyło to sie tyż z tego, że nojprzôd umurckane boły bajtle o'd Szczyglikowyj.

1768r.  - "Emanuelssegen-Grube" - (Błogosławieństwo Emanueala) - KWK Murcki